zaterdag 25 mei 2013

Zin

De hoofdklasse lonkt voor het nieuwe SC Veendam. Nu het geld nog. We gaan ervoor. We hebben er 'zin' in. Maar ja, het moet nog wel gebeuren.

Over 'zin' gesproken. Zwarte man Sandman was met vrouw en kinderen op vakantie kreeg inspiratie en produceerde de volgende 'zin'. 

"Een Gronings staaltje hikhakkerderij van de bovenste plank met ik wil niet, ik ook niet, jullie gaan gewoon mee en ik heb moede benen en ophouden te zeuren nu en ik kan mijn fiets niet vinden en die iPads gaan sowieso uit en ik zit er net achter en hij was langer bezig dan ik en ik mag ook niks en hij alles en ik, die al tien keer heen en weer had kunnen rijden voor evenzovele blikken tomatensoep, ik stond erbij en ik keek ernaar en ik had zin om een blik tomatensoep dwars door de voortent te gooien en nog liever wilde ik met fiets en al omvallen en ter plekke gaan slapen met mijn oren volgestopt met konijnenkeutels."

Woorden in de juiste volgende.

Wat wil een mens nog meer.

vrijdag 17 mei 2013

The Dude Abides

Zwarte man van der Veen doet in de week van groen licht van de KNVB voor een doorstart in de hoofdklasse en het filmfestival van Cannes verslag van zijn kijkervaring.


Bij het betreden van de zaal schudt zanger Bad Blake zijn hoofd en mompelt iets in de trant van 'niet weer'. Het concert vindt plaats in een bowling centrum.

Ik kijk nog maar vijf minuten naar 'Crazy Heart' en deze film over countryzanger Blake, gespeeld door Jeff Bridges, doet geen enkele moeite mij niet te laten denken aan Jeff's meest definitieve rol ooit, die van 'Dude' in de 'Big Lebowski' van de broertjes Coen.

'Crazy Heart' is dun en zit boordevol cliché's, maar doet het er toe? Helemaal niet. De film kijkt lekker weg. Jeff Bridges is tenslotte altijd een feestje. Als country zanger gelauwerd met een Oscar, hij blijft 'His Royal Dudness'.

De makers van Guitar aficionado zijn het hier blijkbaar mee eens.

'The Dude abides'. Voor eens en voor altijd.

O ja en over crisis gesproken. Voor één euro bij de Action.

vrijdag 10 mei 2013

Schijthekel (1)


Over man en paard. Over namen en rugnummers. Veel dingen gaan gestaag. Als je maar progressie boekt. Stilstand is vooruitgang heeft een beroemde filosoof ooit gezegd. Het levert in ieder geval het volgende schrijven van zwarte man Mensema op. Wie heeft er niet achter een bus of busje staan wachten en zich verbaasd over ontzagwekkende nummers. 

Tsja, nummer 14. Dat was pas een nummer. 



Wij Zwarte Mannen zijn onderhand helemaal klaar met busbedrijven en andere vervoersondernemingen die de nummering van hun wagens in zulke hoge regionen zoeken dat je zou verwachten met een intergalactische wereldvloot van doen te hebben in plaats van transportonderneming De Groot & Zn uit Musselkanaal. Een bus met het ontzagwekkende nummer 1650 op de achterzijde? Eentje met nummer 3423?

Poeh hee!

Maar moeten we werkelijk geloven dat de betroffen onderneming over zo’n uitgebreid wagenpark beschikt? Betekent het echt dat het bedrijf over minstens 3118 andere bussen beschikt, als we een tijdje achter bus 3119 vastzitten in de file? Natuurlijk niet. Met 200 bussen is het immers al een behoorlijke bedrijf waar niemand zich voor hoeft te schamen en waarmee de hele provincie Groningen zeven dagen per week ruimschoots mee bereden kan worden.
De op de achterzijde van de bus prijkende nummers zouden dientengevolge in het bescheiden bereik van 1 tot 200 moeten liggen.

Zou je zo zeggen.
Als weldenkend mens.

Bij de Zwarte Mannen – weldenkers par excellence – rijst het vermoeden dat de ambitieuze ondernemers in de nummering van de door hen geëxploiteerde bussen te ver zijn doorgeschoten door ook de schroeven en bouten in de garage mee te tellen, alsmede de plastic bekers in de kantine en juffrouw Jannie van de administratie (salarisnummer 675).

© Bill Mensema

maandag 6 mei 2013

Leeg


Zwarte man Bill heeft het over verbindende lijnen. De Langeleegte als stadion en meer. Wat de toekomst brenge moge?


Sinds het faillissement van SC Veendam staat De Langeleegte leeg. Dit was niet de opzet toen het in 1954 werd geopend, maar we kunnen niet om de feiten heen. De club bestaat niet meer, maar het stadion staat er nog steeds. En het stadion is leeg.
Een van de mooiste, markantste stadions van het land staat nu ongebruikt in een verlaten hoekje van de Parkstad. Zeker, het is niet perfect, state-of-the-art en hypermodern zoals de Euroborg in Stad, de Arena in Amsterdam of het megalomane megaproject dat straks in Rotterdam voor bijna een half miljard de Kuip gaat vervangen. Het is een van de meest verafgelegen stadions in Nederland, waar andere clubs jarenlang naartoe afreisden met een mengeling van wrevel over de lange uren in de bus en huiver vanwege de angst inboezemende naam.
Maar tegelijkertijd is het een van de weinige plekken in het land waar elke wedstrijd een echte voetbalbeleving was, waar hele gezinnen op af kwamen, waar moeke Alberts onbekommerd zat te schelden op de tribune, waar de kleine Oscar zijn eigen, thuis gemaakte geelzwarte vlag zwaaide bij elk doelpunt (ook bij eentje van de tegenstanders), waar je het gras in elke hoek kon ruiken, net zoals het bloed, zweet en tranen van de spelers op het veld, waar Cijntje na afloop geduldig handtekeningen bleef zetten.
Waar de patat goed smaakte. Net als het bier. Waar supporters van Excelsior of De Graafschap nadien gebroederlijk stonden te drinken met onze eigen hooligans. Waar de hoge veldlampen nog een tijdje het inmiddels lege stadion in het licht bleven zetten, voordat de nacht opnieuw zou vallen over de Veenkoloniën.

Waar we soms het hart van De Langeleegte hoorden kloppen.

De Langeleegte.

Net als Leegkerk – een diep in het land verscholen gehucht vlakbij Hoogkerk – betekent ‘leeg’ in het Gronings niet ‘leeg’ maar ‘laag’. We zien deze betekenis ook terug in de naam Leegwater.

Onze Langeleegte is een lange laagte.

Onze Langeleegte heeft een bezoekerscapaciteit van 6.500. Ik ken dat aantal. Ik ken het van een concert dat Bob Dylan in 2008 in het Deense Odense gaf. Voor 6.499 Denen die daar op afkwamen. En ikzelf. Net als Bob ook een mannetje van het lage land.

In de lange duisternis begin ik weer punten te zien. Nu nog de verbindende lijnen trekken.



© Bill Mensema

zaterdag 4 mei 2013

Cambuur

Juster wie het sa fier.

Cambuur werd kampioen van een competitie waar wij ooit ........... De Leeuwarder Courant wond er geen doekjes om. 'Met dank aan het faillissement van Veendam'. 

Cambuur, een echte club uit een echte stad, met een echte aanhang. Cambuur gefeliciteerd.

Deze zomer een oefenduel op de Langeleegte! Zou mooi zijn.