Is Dylan een zwarte man?

Zondagmorgen. Radio aan. Sterke koffie gekruid geluid. His Royal Bobness. Wat wil een mens nog meer. Zwarte man Mensema stelt de vraag. Is Dylan een zwarte man? Lees zijn zijn zondagmorgen overdenking.
 

Bob Dylan zou een Zwarte Man kunnen zijn. Hij heeft daarvoor immers alles in huis. Net als de Zwarte Mannen is Dylan knap enigmatisch. Sterker, hij is zo raadselachtig dat wij Zwarte Mannen daar nog een voorbeeld aan kunnen nemen. De pest met raadsels is evenwel dat ze de mens nopen tot het zoeken van een oplossing. Ik kan het weten. Nu ik na een periode van windstilte weer teruggekeerd ben in de schoot van His Royal Bobness overkomt mij opnieuw wat mij al eerder gebeurde. Ik voel opnieuw de onbedwingbare neiging Dylan te duiden.

Niet dat het veel zin heeft. Want Dylan is niet alleen vaag, hij is bewust vaag. Als je denkt dat je het eindelijk weet, als je meent eindelijk de sleutel te hebben gevonden om het mysterie dat Dylan is te ontrafelen (zoals ik), dan doet Dylan weer iets totaal onverklaarbaars en zet daarmee alle theorieën die over hem de rondte doen opnieuw als geneuzel in de hoek.

Het is net alsof hij nog meer op ons zit te loeren, dan wij op hem.

Want stel dat hij bijvoorbeeld mij in de gaten zou houden…

Dat klinkt grappig, maar het zou heel goed kunnen. Ten eerste ben ik een verklaard fan en heb ik zelfs een boek over hem geschreven. Zodra Dylan zichzelf gaat googelen op het internet komt hij ook mij tegen. Ten tweede stond er tijdens de laatste thuiswedstrijd van SC Veendam een oude kerel met een gebreide wollen muts op achter het doel, precies daar waar wij Zwarte Mannen gewoonlijk convergeren. Op zich niet zo verrassend. Er zijn namelijk meer van dat soort kerels op De Lange Leegte te zien. Zoals ikzelf over 20 jaar (afkloppen). Maar deze vent had een leren jas aan met op de rug in koeienletters geschreven de tekst ‘I LOVE BOB DYLAN’. Als er iets is, dat niemand van Dylan zou verwachten, dan is het dat hij met juist zo’n tekst op de rug bij een thuiswedstrijd van SC Veendam zou verschijnen, om daar – net als ons – voor de thuisploeg te juichen.

Qua postuur had deze oude man Dylan kunnen zijn. Tenger, niet al te groot. Qua leeftijd? Zeker. Qua neus? Haaks? Absoluut.

Ik stond achter de oude man met de wollen muts en het ‘I LOVE BOB DYLAN’ jack toen hij in de supportershome een kop koffie bestelde. In krassend Amerikaans. Dus ja, er waren ineens ontstellend veel aanwijzingen dat het hier Bob Dylan in eigen persoon betrof. Zeker als we daarbij de fameuze column van Zwarte Man Sandman betreffende het bezoek van Dylan aan Noordpolderzijl en Veendam in 1995 in ogenschouw nemen.

Maar was het hem ook echt?

Dat zullen we helaas nooit zeker weten.

Want Dylan blijft immers het onverklaarbare raadsel dat hijzelf gecreëerd heeft, onvatbaar voor talloze fans zoals ikzelf. Altijd weer iets anders doen dan we van hem zouden verwachten. Alsof hij inderdaad op ons zit te loeren.

Toch zou het mij niet verbazen als Dylan die vrijdagavond wel degelijk in De Lange Leegte was, al was het alleen maar om mijn opmerking dat hij zich bewust vaag gedraagt te logenstraffen door zich in plaats daarvan juist onbewust vaag te gedragen.

Ik weet wel dat een heleboel mensen zouden zeggen: Jonge, jonge, wat is me dat toch een moeilijk mannetje, die Dylan.

Dat snap ik.

Maar weet dan ook dat Zwarte Mannen in wezen eveneens moeilijke mannetjes zijn. Wij zijn niet altijd het zonnetje in huis. Wij doen moeilijk over de afwas. Wij zijn vaak met geen stokslagen vooruit te branden. Wij zijn voor SC Veendam, maar we staan achter het doel.

Wij zijn gelukkig geen vrouwen, want daar snappen we echt niets van. Vrouwen zijn werkelijk een ondoorgrondelijk raadsel.

Maar voor een andere kerel, die bewust of onbewust vaag wil doen, die nergens een normaal antwoord op kan geven, die kan zeuren als een klein kind, die net zo gemakkelijk een boodschappenlijstje verweeft in een diepzinnige, poëtische songtekst als een ander een uur lang op de wc kan zitten met het Dagblad van het Noorden, daar hebben we alle begrip voor.

Ook als hij de volgende thuiswedstrijd met een ‘IK SCHIJT OP BOB DYLAN’ jack in De Lange Leegte verschijnt.

En als hij dan ook nog eens droge worst meeneemt, dan kan hij wat ons betreft direct toetreden tot het gilde der Zwarte Mannen.

Want moeilijk doen, dat is ons motto.

© Bill Mensema