maandag 26 november 2012

Grote kunst over pompoenenkweek

In deze winderige dagen gaan ook de zwarte mannen gestaag door. Gestaag ging het afgelopen vrijdag in het stadion zeker niet. Excelsior werd verslagen in een enerverende wedstrijd. Een aantal zwarte mannen had het geluk om na afloop met supporters uit Rotterdam van gedachten te wisselen over voetbal en Veendam in het bijzonder. Deze heren spraken vol ontzag over de Langeleegte en waren bij en vorig bezoek zelfs in de Pekela's geweest om te kijken hoe de wereld er daar uitziet. Er worden plannen ontvouwt om supporters van de tegenstanders met een wijde blik voortaan een arrangement SC Veendam aan te bieden onder het kopje 'Veenkolonies' totaal. Moet kunnen. Als zwarte man Sandman Garrison Keillor in verband kan brengen met de Veenkolonies is niets schier onmogelijk. De toekomst is aan de Veenkolonies.



Een collega keek misprijzend op mijn scherm: ‘alweer Electric Barbarian? Je schrijft altijd over Electric Barbarian.’
Ja. Net als Sam Tanenhaus bij zijn aantreden als chef van The New York Times Book Review opmerkte dat elke nieuwe roman van Philip Roth nieuws is, zo is elk nieuw album van EB nieuws. In ieder geval in Groningen.
In tegenstelling tot lokaal gefokt voedsel halen de meeste mensen hun neus op voor lokale kunst en cultuur. Als het niet uit de Randstad komt kan het niks wezen. Het probleem is dat niet alleen in Amsterdam en omstreken zo gedacht wordt, noordelingen doen het ook. Dichter Ronald Ohlsen noemde dat ooit ‘de postcode-ziekte’. Zodra er 050 voor staat, wordt er met misplaatst dedain naar gekeken. Vooral door ons zelf. Stop daar mee. Amsterdam, dat is pas lokaal.
Schoonheid, zo wil de communis opinio, is het exclusieve domein van een brallende Lady Gaga en een vermoeid kijkende Pierre Bokma. Edoch, en dat is een missie van de zwarte mannen, de leukste cultuur moet juist gezocht worden in de vergeten hoekjes in het Huis van de Kunst; achter een losse plint, in een rommelschuurtje, of onder een berg vuil wasgoed.
Zoals ‘A Prairie Home Companion’, het radioprogramma dat sinds jaar en dag gemaakt wordt door Garrison Keillor. Hij is naast presentator schrijver van onder meer boeken over het fictieve plaatsje Lake Wobegon in Minnesota.
Ik kende het vaag, maar werd er onlangs op geattendeerd door Rudi Kamminga, programmeur van het Grand Theatre en in de Martinistad een van de avant-gardistische denkers als het om theater en dans gaat. Hij mailde mij: ‘Zeker niet direct te vergelijken met Slochteren, maar een beetje ook weer wel.’
Kamminga citeerde daarbij Keillor - ”It's not the end of the world but you can see it from there" en vervolgde: ‘In ieder geval heel onderhoudend om naar te luisteren (en te lezen). Vast onderdeel van de wekelijkse, 2 uur durende, uitzending is een verhaal van Keillor dat standaard begint met "It's been a quiet week in Lake Wobegon, my hometown, at the edge of the prairie" en standaard afsluit met "This was the news from Lake Wobegon, where all the women are strong, all the men are good looking and all the children are above average”.’
Zijn vertellingen gaan over zaken als de tomaten- en pompoenenkweek, over de avonturen van het plaatselijke footballteam, de belevenissen van de vrouwelijke pastoor etc. Kamminga luistert er via internetradio elke week naar, dankzij het fenomeen van de podcast (http://prairiehome.publicradio.org/about/podcast/.).
Rudi was op zoek gegaan nadat zijn vrouw op de radio een verhaal van Jeroen Wielaert (niet toevallig een zwarte man) hoorde waarin hij verwees naar een uitspraak van Keillor.
Blij verrast mailde ik terug dat ik het wel kende, maar dat ik dacht dat ‘A Prairie Home Companion’ gestopt was. Ik had immers een film gezien over de laatste uitzending. Die viel op omdat net in die tijd Pé en Rinus in de theaters stonden met het programma ‘Voorheen de Bende mit pazzipanten’. Het leek wel of die show daar op geïnspireerd was.
‘Klopt’, mailde Rinus, ‘Jan Veldman kwam er mee aanzetten.’
Aangezien de missie van de zwarte mannen is om ontregelend verbindend bezig te zijn, mailde ik onmiddellijk Bert Hadders. Die moest van Keillor weten, als ie het al niet wist.
Bert reageerde onmiddellijk: “Jazeker, ik ken de boeken die hij over Lake Wobegon geschreven heeft. Er is ook een fantastische speelfilm over die radioshow gemaakt met Garrison Keillor in de hoofdrol (en met Lindsay Lohan!, hs). De laatste van Robert Altman. Heel grappig allemaal, moar nait haalf zo roeg als de Veenkolonies.”

Herman Sandman

Geen opmerkingen:

Een reactie posten